افسانہ ’’اَمتل‘‘
نوشت : منیر شمیم
مَٹ: عتیق آسکوہ بلوچ
مَٹ: عتیق آسکوہ بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
’’امتل۔۔۔‘‘
امتل: ’’اوں۔۔۔!‘‘
’’بشہ ۔۔۔پیشن کان۔‘‘
’’پیشن ہرانگ؟‘‘ امتل بیزاری تون سوج کرے۔
’’جاہ اس، اسہ چنکو ریستوران اسیٹی چاہ کنینہ۔‘‘
امتل: ’’اوں۔۔۔!‘‘
’’بشہ ۔۔۔پیشن کان۔‘‘
’’پیشن ہرانگ؟‘‘ امتل بیزاری تون سوج کرے۔
’’جاہ اس، اسہ چنکو ریستوران اسیٹی چاہ کنینہ۔‘‘
امتل کَٹ آن تینا وجود ءِ مُچ کیک و بیزاری تون آوانیسہ تینے بیرفک۔ امتل چَٹ ہلوکا وجود نا مسڑ ئسے یا ای اودے چَٹ ہلوک خنیوہ، بلکن او تینٹ ہم دا چائک یا بلکن او تپک ولے ای اودے ہمو ساہت نا کوزہ ٹی خنانٹ ہراتم او تینا چَٹ ہلوکا وجود ءِ خنک، و دوارہ او ہمو اُمیت نا پڑینک نا سرون تون تینا وجود ءِ اوار شاغک، دا ٹَک خلیسہ کہ ہمو اسہ دے کنا زند اٹ الّمی برو۔ او ہروخت اونا ہیت آتے کنتون کریکہ ہرا اونا خیال آتا شازادہ ئس ولے زوت خڑینک آتیا دا اُمیت نا پڑینک پالیسکہ اسیکہ کشکاکہ جتا مسکہ۔‘‘
امتل و کنا کوٹی اسٹ ءِ، نن گڈیکو سال ئٹی اُن، یونیورسٹی نا دا گڈیکو سال تینے ریفنگ، آزاتی نا گڈیکو سال ءِ، مونا انت مرو۔۔۔۔۔۔مونا انت مرو؟ وخت وخت خُلیس تینا ترندا دو تیتون درغ ءِ ٹکیفک ولے دا وخت او ہیت آتا اف۔ امتل ءِ ای چار سال آن چاوہ یا بلکن چار صد سال آن انتیکہ ای اونا تہہ آن ہورک آ روح ٹی دڑیسہ تنیائی نا کُوک ءِ بنگونٹ ہرادے او سنگریٹ و شراب آن ڈَم تننگ نا کوشست ئٹی لگوک ءِ۔
لس آ دروشم نا امتل اسہ کُوک ئسے و دا کُوک ئنا اسہ گِڑد ءُ لیک ئسے و گِڑد آ لیک ءِ مرکز اس ارے ودا مرکز اٹ ای امتل ءِ خنانٹ ولے دا پین ہیت ئسے۔ امتل پُچ آتے مَٹ کریسہ تیار ءِ، او تینا پرس اٹ سگریٹ نا تازہ انگا ڈبہ غاتے تخک و او تینا وجود آ بے پروائی نا شال اس شاغان ءِ۔ اودے ای چاوہ و ای دا شال ءِ اوڑان مُر کرینٹ و امتل ءِ اودے تینا گواچن آ دروشم تون خننگٹ۔ انت سما ای دا تیوہ غا کاریم ءِ اونا ہمدڑدی ٹی کرینٹ، ننا ہر ہیت ئنا اِرا موْن مریرہ، بھاز وخت نن بیرہ اسہ موْن ءِ خننگ آ مرینہ و ایلو موْن ننے آن اودیم مریک۔
’’کان ساہ ئنا بند‘‘ امتل تیار ءِ، تینا بے ساہ و پنوکا وجود ءِ بھلو زور اسیتون سبھال کروک۔۔۔ اسہ مُرغنو کش اس تہو ٹی تالان کریسہ پارے: ’’پیشن کہی ہلنگوک آ دے ئنا روشنائی ءِ، مال روڈ نا ایلو پارہ غا اسہ چنکو ریستوران ئسے، نن ہموڑا کان۔ اندا ننا ٹھکانہ ءِ، داڑے نن دیخہ زر ئتون بھاز عیش کینہ یا عیش ئنا تاثر اس دوئی کینہ۔ اندا عیش تون امتل نا کسّہ تفوکے ولے دا بھلو کسّہ اس ہم اَف۔
ریستوران اٹ منہ بندغ تولوکو، رستوران نا کنڈ آ ہمو ہم تولوکے ہرا دا کسّہ نا مرکزی کڑدار ءِ۔ کنے اونا پن نا سما اَف ولے پِن اٹ انت اس ارے، اونا بس اسہ پِن اس تخبو، اسہ زیباؤ پِن اس، دُنکہ سرمد۔۔۔
سرمد اسہ کنڈ ئسے آ تولوکے، پیشن اونا مُرغنا مَونا کار سلوکے، دا کار ئنا گروشک اونا شخصیت اٹ ہم ارے۔ سرمد زیبا ءِ، بڑزا بالاد، پائپ کشک و دا وختا ہم پائک کشنگ ءِ، تمباخ ناخوْش آ گند چارمہ کنڈ تالان مننگے، ای دا گند ءِ تینا بدن نا اُزبہ اُزبہ اٹ دڑیفنگ اٹ، کنے جوان آ تمباخ نا گند دوست بریک ۔ امتل کنڈ آ تولوک سرمد نا مون پہ مون آ میز آتولک، ای ہم اوڑتون اوار آ کرسی آ تولیسوٹ، ہمیش اندن مریک۔ امتل تینا پرس آن سنگریٹ اس کشا لگیفے و اسہ مرغنو کش اس ہلک، کنے اندن گمان مس دنکہ او تیوہ غا کائنات ءِ تینا تہٹی دڑیفنگ ءِ و سرمد اونا کائنات ءِ۔ سرمد اوڑتون اسُل مون پہ مون تولوک ءِ، تینا پائک آن پیشن مروکا خوْش آ گند ءِ تالان کننگے ولے ای دا تیوہ غا گوازی ٹی ہرادکن اُٹ! کنے دا سرگڑدانی اٹ تینے شاغنگ پَکار اف انتیکہ دا کسہ امتل نا ءِ۔
سرمد‘ امتل تون مابت کیک، کم و وَد‘ امتل نا اندا خیال ءِ و سرمد اونا سوچ آتیٹ ڈُب ہلوکے، دانا شاہدی ہمو چھٹیک ءُ ہرافتے سرمد امتل کن نوشتہ کرینے، ہرافتے او کنے آڈھکانے ولے کنے ہمو چھٹی تا سما ءِ۔ امر سما ءِ دا ای دُوارہ پاوہ، سرمدنا مابت امتل ءِ خوْرہ آنبار تہٹی کُننگے و او تہٹی ہورک مریسہ ءِ و اسہ دے او تہہ آن ہورک آ درخت آنبار پِنک تمک۔
سرمد ءُ امتل نا چُپ آ مابت ءِ ای شش تُوہ آن خننگ ئسوٹ وریستوران نا کاریمیک ہم دا گوازی ٹی اوار ءُ، اوفک چُپی تون چھٹی تے ارفنگو، او اندری بریرہ و دیر ئنا گلاس ءِ سرمد نا میز آ تخرہ، سرمد ورندی اٹ منتواری کن بشخندہ کیک، دوارہ چاہ ہتنگک اِرابندغ کن۔۔۔! ولے ارٹمیکو پیالہ ہمیش خالی مریک، اندن صاف دنکہ کس اکن کسر اُروک مرے،دنکہ امتل کن کسر اُروک مرے۔ امتل مُر آن پیالہ ءِ اُریک و خنتے تر کریسہ جاہ ئس بے گواہ مریک، دنکہ او دا چاہ ئنا پیالہ ٹی دڑیسہ ءِ و سرمد اودے اسہ گُلم اس کریسہ کش کے۔ ہروخت آنبار اینو ہم سرمد موْن ئنا ٹیبل آ تولوکے۔۔۔ ریستوران ٹی کاریم کروک دیر ئنا گلاس و اِرا بندغ نا چاہ تے ٹیبل آ تخیسہ ہنا۔ امتل خنتے تر کریسہ اندا پیالہ ٹی دڑنگ اس کہ ریستوران نا درغ ملنگا و زیباؤ مسڑ اس تہٹی پیہا و بھاز جوزہ تون سرمد نا پارہ غا ہنا، سرمد جِک سلیس۔
’’انت حال ءِ۔۔۔‘‘ مسڑ پارے۔
’’خیر ءِ۔۔۔‘‘ سرمد ورندی تس۔دوارہ ہڑتوماک ٹاکو خلیسہ چاہ کننگ ءِ بناء کریر۔
’’خیر ءِ۔۔۔‘‘ سرمد ورندی تس۔دوارہ ہڑتوماک ٹاکو خلیسہ چاہ کننگ ءِ بناء کریر۔
ای خناٹ کہ امتل نا دروشم پوشکن ہڑسینگا، او دنکہ چاہ ئنا پیالہ ٹی بُڈ ہلنگ ئس، زندئنا دا سلوکا بد دروشم آ ساہت ءِ او تینا کننگ کن تیار اَلو، تینا خُلوک آ خنتیتون امتل ہمو مسڑ نا پارہ غا اُرا، و تیوہ غا دڑد آتے تینا جھولی ٹی مُچ کریسہ ریسٹورنٹ آن پیشن بس۔ پیشن تارمئی تالان مننگ ئس، پِر ئنا مدان تموکا پُڑینکاک تموکا پوشکن آ پَن آتا پوشکنی ءِ پین زیات کننگ ئسر۔
امتل تموکا پَن آتے اندن لغت اس خلک دنکہ تینا گدریکا زند ءِ لغت اس خلنگے۔ ای اونا پارہ غا اُراٹ، اونا دروشم‘ خاخری آ دے ئنا مونا اندن خننگاکہ دنہ ڈکالی آ ڈغار مریک۔
’’امتل‘‘
’’اوں۔۔۔‘‘ او مدان آ ورندی تس۔
’’مونجا انتکن اُس؟‘‘
’’مونجا افٹ، ای اوڑا سوختہ اٹ۔۔۔ کمینہ۔‘‘ او سوختئی آن پارے۔
’’دیر؟‘‘ ای سوج کریٹ۔
’’او کنتون مابت کریکہ۔‘‘ او منمنیسہ پارے۔
’’نی اوڑتون اوڑدئی کریس؟‘‘
’’نئے۔۔۔ کنا اوڑتون اسہ اوڑدئی اس ہم متنے۔ بلکن او کنا تہٹی مالو آن ساڑی ئس۔ بس پاش داسہ کریسُس۔۔۔ مابت پیشن آن بفک، دا بندغ نا تہٹی مریک۔ بلکن نن اندن کسر اُروک مرینہ کہ ہراتم برے و ناگمان آن ننے رسینگہ۔‘‘
’’ولے ہرادے نی تپیسہ اودے تخیل نا کمک اٹ ساہ ہلوک انتئے جوڑ کیسہ!
اسہ ہیتس پاؤ، نی دا تینا وجود نا ایب کیب آ مونجائی و بے پروائی نا شال ءِ شاغانس انت نی سرپند مریسہ کہ داڑان نی تینا تہہ ئنا تنیائی نا ہورک آ ہند ءِ پُر کننگ کروس۔‘‘
’’زندہ تو مروئی ءِ نا۔‘‘
’’گوڑیفوکو مسڑ ئسے اُس۔‘‘
’’جوان بر۔۔۔۔۔۔ یلہ کر دا ہیت آتے۔۔۔۔۔۔ جاہ اس کان کافی کنین۔‘‘ ای اونا دُوٹی ہلکٹ۔
کنا پارہ غا اُریسہ او پارے: ’’نا اُست ئٹی تینکن داخہ در ہمدڑدی خنیسہ وار وار کنے اندن گمان مریک دنکہ نی کنا زند اٹ اسہ گچینءُ ہنداس دوئی کروس، سما اَف انتئے کنے اندن گمان مریک کہ نی کنے بچفسہ، اسہ آفت ئسے آن۔‘‘
’’امتل۔۔۔ نے امر سما ءِ کہ او نیتون مابت کیک؟‘‘
’’ہونہہ۔۔۔ کنتون شاہدی ارے۔‘‘
’’چھٹیک؟‘‘ ای سوج کریٹ۔
’’آؤ‘‘
’’کنے سما ءِ۔‘‘
’’نے امر سما ءِ؟‘‘
’’او چھٹی تے ہرافتے نی کنے آ ڈھکانس ولے کنے سما ءِ۔‘‘ دا پاریسہ کنے اندن گمان مس دنکہ ای داسہ اونا خوْن ءِ کننگ اٹ، خلیس آن ای ایلو پارہ غا سیل کریٹ، ای چارمہ کنڈ اُراٹ کنے و اوڑان بیدس پین کس اَلو۔ چُک آتا اسہ جلاب اس کنا کاٹم نا زی آن گدرینگا۔ دوارہ چُھپی تالان مس۔
’’اوں۔۔۔‘‘ او مدان آ ورندی تس۔
’’مونجا انتکن اُس؟‘‘
’’مونجا افٹ، ای اوڑا سوختہ اٹ۔۔۔ کمینہ۔‘‘ او سوختئی آن پارے۔
’’دیر؟‘‘ ای سوج کریٹ۔
’’او کنتون مابت کریکہ۔‘‘ او منمنیسہ پارے۔
’’نی اوڑتون اوڑدئی کریس؟‘‘
’’نئے۔۔۔ کنا اوڑتون اسہ اوڑدئی اس ہم متنے۔ بلکن او کنا تہٹی مالو آن ساڑی ئس۔ بس پاش داسہ کریسُس۔۔۔ مابت پیشن آن بفک، دا بندغ نا تہٹی مریک۔ بلکن نن اندن کسر اُروک مرینہ کہ ہراتم برے و ناگمان آن ننے رسینگہ۔‘‘
’’ولے ہرادے نی تپیسہ اودے تخیل نا کمک اٹ ساہ ہلوک انتئے جوڑ کیسہ!
اسہ ہیتس پاؤ، نی دا تینا وجود نا ایب کیب آ مونجائی و بے پروائی نا شال ءِ شاغانس انت نی سرپند مریسہ کہ داڑان نی تینا تہہ ئنا تنیائی نا ہورک آ ہند ءِ پُر کننگ کروس۔‘‘
’’زندہ تو مروئی ءِ نا۔‘‘
’’گوڑیفوکو مسڑ ئسے اُس۔‘‘
’’جوان بر۔۔۔۔۔۔ یلہ کر دا ہیت آتے۔۔۔۔۔۔ جاہ اس کان کافی کنین۔‘‘ ای اونا دُوٹی ہلکٹ۔
کنا پارہ غا اُریسہ او پارے: ’’نا اُست ئٹی تینکن داخہ در ہمدڑدی خنیسہ وار وار کنے اندن گمان مریک دنکہ نی کنا زند اٹ اسہ گچینءُ ہنداس دوئی کروس، سما اَف انتئے کنے اندن گمان مریک کہ نی کنے بچفسہ، اسہ آفت ئسے آن۔‘‘
’’امتل۔۔۔ نے امر سما ءِ کہ او نیتون مابت کیک؟‘‘
’’ہونہہ۔۔۔ کنتون شاہدی ارے۔‘‘
’’چھٹیک؟‘‘ ای سوج کریٹ۔
’’آؤ‘‘
’’کنے سما ءِ۔‘‘
’’نے امر سما ءِ؟‘‘
’’او چھٹی تے ہرافتے نی کنے آ ڈھکانس ولے کنے سما ءِ۔‘‘ دا پاریسہ کنے اندن گمان مس دنکہ ای داسہ اونا خوْن ءِ کننگ اٹ، خلیس آن ای ایلو پارہ غا سیل کریٹ، ای چارمہ کنڈ اُراٹ کنے و اوڑان بیدس پین کس اَلو۔ چُک آتا اسہ جلاب اس کنا کاٹم نا زی آن گدرینگا۔ دوارہ چُھپی تالان مس۔
’’امر سما ءِ نے؟‘‘امتل اسیکہ وا سوج کرے۔
ای ورندی تسوٹ:
’’دا سوب آن کہ نا تہہ ئنا تنیائی ءِ کم کننگ کن او چھٹی تے ای نیکن نوشتہ کریسٹ۔‘‘
ای ورندی تسوٹ:
’’دا سوب آن کہ نا تہہ ئنا تنیائی ءِ کم کننگ کن او چھٹی تے ای نیکن نوشتہ کریسٹ۔‘‘
امتل کنا پارہ غا اندن اُرا دنکہ اواسہ خُلیفوکو تخ اس خننگا مرے۔
امتل آن خن تے ڈھکیسہ ای ایلو پارہ غا اُوننگ ئسوٹ۔
امتل آن خن تے ڈھکیسہ ای ایلو پارہ غا اُوننگ ئسوٹ۔
منتوار: دی بلوچستان پوسٹ