بیم و خلیس نا گراک
نوشت: مہر میر | مَٹ: عتیق آسکوہ بلوچ
کریٹ نا پلکہ غاک پالن ئسر، جُوان ہُشنگ ہلورہ۔ دولی نوروز و سُرنئی ماندو متکنا خیری تیٹ تینے کُر کروک اسہ بند ءُ دکان اسینا مونا تولوک گراک اسیکن کسر اُروک ئسر۔ تینے باسفنگ کن، خاخرے لگفنگ کن نوروز کولا تے وار وار دانگ اینگ پیشخانڈسہ اُف کریکہ۔۔۔ پالنا پاٹ تیان خاخر کم موڷ زیات بش مننگ ئس۔ شال نا یخ آ تہو دُنکہ تیزو چاکو ارفوک تڑنگ کن دُدینگاکہ۔
اسلم کراچی آن واپس بسوسس، بس آن دڑنگ تون ترندا گام تیتون اُراکن ہنننگ ئس۔ اُرا بس اڈہ غان خڑک ءِ اندا سوب آن پند اٹ سر ہلک۔ شال اٹ داخہ یخ مرو اسلم ءِ بس آن دڑنگ آن پد درک لگا۔ خیسن ہڑسینگوکا بامس، یخ تفوکا دُوک و بدن ٹی لرزہ اس بش مروک او صفا باریس۔۔۔۔ بس دیخہ پین، اُراغا سر مننگ تون باسنو چاہ ئس کنیوہ یخ ئنا اثر ایسر مرو، اسلم ملی ٹی بھازا خیال آتے ہتیسہ یخ آن پام ءِ تینا چھپ کننگ نا کوشست کننگ اٹ ترندا گام تیتون ہننگ ئس۔ یخ ئس کہ تیوہ غا وسیلہ و سوب آتیا زوراک مننگ ئس۔ نوروز و ماندو خاخر آ دوتے باسیفسہ ہر ہنوک بروک آ بندغ ءِ گراک آنبار اوننگ ئسرہ۔
اوفتا رہی آن گدرینگ وختا اسلم ہراتم نوروز و ماندو نا مونا خاخر ءِ خنا تو اسہ دم تون سلیس و سلام شاغیسہ تُوس، پنجہ غاتے تینا اسٹ ایلو آ موشکنگ آن گڈ خاخر آ باسفنگ کن تورے۔۔۔۔ نوروز و ماندو ءِ بیدس بٹنگ آن بروکا مہمان نا حالیت نا اندازہ مسوسُس۔ نوروز خاخر نا کولا تے اُف کریسہ پارے؛ ’’خواجہ مسافر ئسے اُس؟‘‘
اسلم پنجہ غاتے موشکسہ پارے؛ ’’جی، کراچی آن بننگ اُٹ، داڑے خڑک آ اُرا ءِ۔ شال اٹ تو اسل بھاز یخ ءِ۔‘‘ جی برف کرینے اِرا دے آن، اینو تہو ءِ اندا سوب آن یخ زیات ءِ، نوروز پارے۔ اسلم چُپ مریسہ خاخر آ باسیفسہ کرے تینے۔
اسلم پنجہ غاتے موشکسہ پارے؛ ’’جی، کراچی آن بننگ اُٹ، داڑے خڑک آ اُرا ءِ۔ شال اٹ تو اسل بھاز یخ ءِ۔‘‘ جی برف کرینے اِرا دے آن، اینو تہو ءِ اندا سوب آن یخ زیات ءِ، نوروز پارے۔ اسلم چُپ مریسہ خاخر آ باسیفسہ کرے تینے۔
نوروز ہراتم جیب ئٹی دُو شاغا و سگریٹ نا ڈبی ءِ کشا، اودے چنڈا تو اسہ نیم کسفوکو سگریٹ اس پیش تما۔۔۔ واہم اُست جم متو تو ڈبہ ءِ واپس چنڈا دُنکہ او سگریٹ آن پُر ءُ ڈبہ اس جیب ئٹی تخاسس و اوڑان تیوہ غا سگریٹ آک اسہ دم تون بے گواہ مسونو۔۔۔۔ ہراتم ہچس دُو بتو تو ڈبہ ءِ خاخر آ خسیسہ اوڑا تینا سوختئی ءِ کشنگ خوائس۔ دوارہ چُوٹ آ سگریٹ ءِ راست کرے و خاخر لگوکا کریٹ نا پلکہ ءِ ارفے سگریٹ ءِ لگفسہ ترندو کش اس کشا و ماندو تون پارے؛ ماندو یار چُنکا چنا ءِ ہفت دے آن زیات ءِ پاڷ اف، لمہ تا دیر لاڑ تریسہ تننگے تا۔ اینو اُرا آن پیشن مننگ وختا زائیفہ نُت ہتنگ نا ہم پارے۔ دُعا کہ کس ئسے نا اُراٹی دُول و چھاپ مرے، خوشی مرے و ننا چُنا تے پڈ پُر اِرغ اس رسینگے۔
ماندو اسہ پاٹ اسیتون کولا تے پیشخانڈنگ ئس، اونا ہورک ہم یخ تفیسر، چُپ مس، ساعت ئسے آن گڈ پنجہ غاتے موشکسہ پارے؛ ’’جی استاد خدا کے‘‘ دوارہ کہوکو اسہ پاٹ اسیتون ہِس تے پٹیسہ معصومیت تون پارے؛ اللہ کے کس ئسے نا برام مرے، سانگ مرے۔۔۔ کس ئسے نا اُراٹی خوشی اس مرے استاد۔
ماندو پین تا خوشی تا ساعت آتا اندن درشانی ءِ کننگ ئس دنکہ دا تیوہ غا خوشیک اوفتا جند ئنا اُرا تیٹی بننگ آ مریر۔ اسلم چُپی تون اوفتا ہیت آتے بننگ ئس۔ او اوفتا ہیت آتا پد آن ڈھکوک آ بینگنی و اوفتا چنکا اُست خواہی و خواست آتے خننگ ئس۔ اسلم بش مس و خدا حافظ پاریسہ سر ہلک۔
اسلم ہرا خاخر آ تینے باسفنگ کن بسوسس، خڑمبو خیال ارفیسہ اوکان سر ہلک۔ ٹَک خلنگ ئس کہ دا امرو بندغ ءُ ہرافتا اِرا وخت نا اِرغ کن دعا ہم ایلوفتا اُرا تا آبات مننگ آن ءِ۔ او کڑمبا خیال آتیتون ہننگ ئس، دیخہ در ہننگ آن گڈ بشخندہ کرے و تینتو پارے؛
’’نم ہمیش بینگن مرورے انتیکہ نم خوشی و چھاپ ئنا کاروبار ءِ کیرے و ننا چاگڑڈ بے دادی، بیم و خلیس نا گراک ءِ۔۔۔‘‘
منتوار: دی بلوچستان پوسٹ